Anlatmak şart değil,
Hissedene denk gelmek yeterlidir bazen…

Bazen bir cümlenin yarısı saklanır dudak kenarında,
devamını kalbin tamamlar içerden.
Söz bitince sessizlik konuşur,
biz susarken her şeyi bizden önce anlayan bir yanımız vardır
kendimizden bile sakladığımız.

Anlatmak zorunda değilim artık,
çünkü sen bakınca yüzüme,
en kırık yerimi bile usulca okuyan bir sabır oluyor gözlerinde.
Belki de bu yüzden,
kelimeler yetersiz kaldığında bile
anlaşılmanın huzuru büyüyor içimde.

Hissediyorsun…
Söylemesem de
gecenin hangi noktasında üşüdüğümü,
hangi hatıraların göğsüme çöktüğünü,
hangi yalnızlığın beni uyutmadığını biliyorsun.
Ben sakınırken, sen görüyorsun.
Ben susarken, sen duyuyorsun.
Ben kaçarken, sen yakalıyorsun.

Ve belki de sevgi,
birbirine dokunmadan sarılabilmek kadar derindir.
Bir çift gözün, bir çift heceye dönüşüp
ruha yuva yapması kadar sahici.
Kelimelerden değil,
kalbin en kırılgan yerinden filizlenir gerçek bağ.

Sana anlatmadığım her şey,
senin fark ettiğin şeylere dönüşüyor zamanla.
Adını koyamadığım duygulara
sen anlam veriyorsun bugünlerde.
Ben söylemeden yükseliyor içimdeki yangın,
sen dokunmadan sönüyor aynı anda.

Ne zaman kendime yenik düşsem,
sen gözlerimi tutup kaldırıyorsun yerden.
Kaderim yeniden yazılıyor avuç içlerimde
sen tuttuğunda ellerimi.
Sanki dünya duruyor,
biz yeniden kuruluyoruz eksiklerimizin tam ortasında.

Ben bazen anlatamam,
çünkü korkarım kırılmaktan,
çünkü kelimeler yetmez içimdeki karmaşayı toplamaya.
Ama sen…
bir nefeslik aralıkta bile
beni tamamlayan bir huzur oluyorsun.
Anlatmaya kalksam,
senin bir bakışın kadar güçlü olmaz hiçbir söz.

Ve anlıyorum:
Aşk, konuşarak değil,
susunca bile duyulabilen bir çağrıdır aslında.
Kimse bilmez, kimse görmez
ama iki kalp birbirine denk gelir
bir an, bir nefes, bir dokunuş kadar kısa bir anda.

İşte o an,
dünya tüm gürültüsüyle yok olur içimizde.
Geriye sadece sen kalırsın,
bir de seni bulduğumda kendimi bulan halim.

Anlatmak şart değil,
çünkü sen zaten her halimle oradasın.
Ben düştükçe tutan,
ben sustukça duyan,
ben korktukça sarılan yanım oluyorsun.

Ve bazen…
Bazen sadece hissedene denk gelmek yeterlidir gerçekten.
Çünkü seni bulan bir ruhun
eksilmeye ihtimali yoktur artık.
Çünkü seni hisseden biriyle
hiçbir kayboluş tamamlanmaz yarım kalmışlığın içinde.

Sen varken,
ben tamım.
Sen varken,
susmak bile tamamlar cümlemi.



Kadir TURGUT