Sen bazı insanları değer verip gözünde büyütüp değer verdikçe,
Onlar küçültmek için elinden geleni yaparlar...
Sanki sen büyüttükçe utanırlar,
Sanki sen yücelttikçe eğrilir omuzları.
Ne kadar yükseltirsen,
O kadar küçülmeye yeminlidir bazıları.

Ben bunu geç öğrendim;
Kalbimin avuç içi kadar sıcak bir yerinde
Birilerini saklayarak büyüdüm.
Her hukukta haklarını korudum,
Her yarım gecede dualarımda adlarını tam söyledim.
Ben böyleydim…
İyi niyetimle delinen bir su testisi gibi
Herkese akardım.

Yavaş yavaş içe çöken sözleri gibi öğrendim gerçeği:
“İnsanın en büyük yanılması,
Yanında sandıklarının aslında yolcu olduğunu fark edememesidir.”

Meğer öyleymiş.
Yanında adım adım yürür sanırsın,
Meğer senden gizli kestirme ararmış.
Sen derdini anlarsın,
O senin üstünden yolunu bulmaya çalışır.
Sen kıymet verirsin,
O kıymığını arar.
Sen “dostum” dersin,
O senin adını bile sessiz söyler.

Bazen insan,
Kendini kandırmak için fazla iyidir.
Ben de öyleydim;
Birine değer verdikçe
Kendi değersizliğime imza attığımı
Yıllar sonra anladım.

Ama hayat,
Yanlış insanı doğru kalbe bırakmaz uzun süre.
Bir gün bir rüzgâr eser,
Bir kapı çekilir,
Bir söz eksik kalır…
Ve anlarsın:
Sen kimseyi gözünde büyütmemişsin aslında,
Onlar senin kalbinin aynasında büyük görünmüş.
Ayna kırılınca
Hepsi gerçek boyuna döner.

Şimdi düşünüyorum da;
Kimseyi suçlamak istemem ama
İnsanın ihanet eden değil,
İhanete rağmen hâlâ iyi kalbinden korkması daha acı.
“En ağır yük vicdan değil,
Vicdanın olmadığı insanlara duyulan emektir.”

O yüzden yoruldum.
Artık kimsenin kalbime kaldığı yerden devam etmesine izin yok.
Artık kimse eski borçlarını benden tahsil edemez.
Artık hiç kimse,
Kendi eksikliğini benim fazlamla telafi edemez.

Yolumu temizledim.
Gölgesini büyüttüğüm herkesin
Aslında ışığa alerjisi olduğunu öğrendim.
Böylece daraldıkça genişledi içim;
Kırıldıkça olgunlaştı sözlerim.
Artık biliyorum:
Herkes kalbimde aynı yere düşmez.

Ve bazı insanlar,
Ancak senden uzaklaştıkça
Gerçek yüzlerini gösterir.

Ben mi?
Ben hâlâ seviyorum insanı,
Ama artık eskisi kadar yakından değil.
Çünkü bazı değerler,
Ancak uzak durunca korunuyor.

Ve bazı kalpler,
Ancak yalnız kalınca büyüyor…


Kadir TURGUT