Kul yapılanı sineye çekti diye,
Allah hesap sormaz mı sanıyorsun?
Düştüğüm her gecenin ıssızlığında
Bir ter damlası gibi düşüyor içime
Senin yaptığın haksızlık…
Ve ben susuyorum.
Susuyorum ki sanıyorsun ki bitti,
Oysa bilmezsin;
Kula düşen susmaksa,
Hakk’a düşen konuşmaktır.

Sırası var…
Acelesi yok…
Zaman ağır yürür bazen,
İmtihan ağırlaşır, sırtın ezilir,
Yaraların açılır, gözlerin dolar.
Ama unutma;
Mazlumun ahı,
Gecenin karanlığına değil,
Arş’a çıkar.

Ben bugün içimdeki yangına su dökmüyorum,
Bırak yansın…
Ateş küle dönsün ki,
Külün altında saklanan sabrım
Gün gelir yeniden filiz versin.
Beklemek zor biliyorum,
Ama her sabrın sonunda
Bir “yeter artık” deyişi var Yaradan’ın.

Sanma ki unuttum,
Sanma ki affettim…
Ben sadece teslim ettim.
Sen zannediyorsun ki
Sustukça küçülüyorum,
Oysa bilmiyorsun;
Sessizlik bazen en yüksek haykırıştır.
Ve ben içimde kopan fırtınaları
Kimseye anlatmadım.

Bir gün…
Hesap dediğin şey gelir kapını çalar.
Ne bir dakika erken,
Ne bir nefes geç…
Benim diyemediklerimi,
Gecenin uzun sessizliği anlatır sana.
Benim çektiğim acıyı,
Allah’ın adaleti gösterir.

Sen yaptığını unuttun belki,
Ben yaşadığımı unutmadım.
Ama artık içimde bir kırgınlık değil,
Bir mahkeme var.
Hâkimi zaman,
Şahidi vicdan,
Kararı Allah verir.

Kim bilir,
Belki bir gün sen de eğersin başını,
Bir dua dökülür dudaklarından:
“Keşke yapmasaydım…”
Ama bil ki,
Duanın ulaşacağı yerle
Benim kalbimin kırıldığı yer artık aynı değil.

Kul susar,
Sabır susmaz…
Kul affeder,
Allah unutmaz…
Ben yoluma yürürken
Arkama bakmıyorum artık.
Çünkü biliyorum,
Benim görmediğimi O görüyor.
Benim söyleyemediğimi O biliyor.

Ve sen hâlâ sanıyorsun ki
Bu dünya sana kalacak…
Oysa dünya kimseye kalmadığı gibi
Haksızlık da cezasız kalmaz.
Sadece…
Sırası var.
Acelesi yok.


Kadir TURGUT