Bir gün daha çöktü omuzlarıma,
Sessizlik topladı içimdeki dağınıklığı
Rüzgâr, içimde esti sanki titreyerek
Gökyüzü bile erkenden yoruldu bugün.

Yüreğim ağır adımlarla akşama vardı
Ne bir sitem bıraktım geride, ne bir gülüş...
Sadece kendime sığındığım,
Issız bir vakit kaldı elimde.

Karanlık, omzuma bir şal gibi düştü
Yumuşacık, sessiz, derdimi sarar gibi
Biraz daha kaldım gecenin eşiğinde
Düşlerimin gölgelerine sığındım,
Kendimi aradığım yerlerde.

Ve gece, usulca dizlerimin dibine çöktü,
Sesini kısmış bir nehir gibi aktı içimden.
Karanlık değil aslında insanı korkutan
İnsanın kendi kendine yabancılaşması...

Karanlığında kendince bir merhemi var
Gece hep kanatmaz ya,
Bazen de kapatır yaraları
İniltilerin sessiz çığlığında.

Geceye sığındım sessizce
Bıraktım bütün yüklerimi,
Yarım kalmış cümleleri, susmuş hevesleri.
Kalbimin en dar köşelerinde,
Görünen, görünmeyen ne varsa,
Geceye sığındım sessizce.

Kendime benzeyen bir hüzünle,
Bu uzun gecede, bana yoldaş olan hüzünle,
Yorgunluğuma misafir olan hüzünle,
Geceye sığındım sessizce...
Nejla Turan