Sılaya hasret gurbetteki yalnızlık
Hep ayrılık, hep ayrılık...
Gözümde tüter çocukluğumun sokağı,
Bir yudum memleket,
Bir yudum hasretlik.
Anamın sesi gelir rüzgârla gizlice,
Babamın ayak sesleri kaldırımda uzaktan.
Bir mektup gibi düşer yüreğime anılar,
Her kelimesi sitem, her satırı suskunluk.
Gönlümde taşırım, köyümün toprağını
Yağmurun ıslattığı özlem kokulu yollar
Gidemediğim yollar,
Her adımda eksik, her durakta buruk.
Ne gurbet alışır bana, ne ben gurbete,
Hep ayrılık, hep ayrılık...
Geceler uzun, yıldızlar bile yabancı,
Dilime dolanmaz artık eski ninniler.
Bir sel gibi içimi yıkar sessizlik,
Dönüp durur yâd ellerde gün biter, zaman yorulur.
Takvim yaprak yaprak dökülür,
Bir bayram sabahı gibi düşlerim yüreğimde.
Ezan sesinde titrer kalbim ansızın,
Sanki köyüm çağırır beni gizlice.
Ne yol biter, ne vuslat görünür,
Gözlerimde sılaya dair silik bir resim.
Yıllar ağır, yüküm bir dağ gibi,
Ve içimde hâlâ o çocuk sesi:
“Gidecek misin?”
Belki bir gün döner yolum köyüme,
Gönlümde açar mor menekşeler yeniden.
Kucaklar anam ellerimi titreyerek,
Ve ben susarım...
Her şey konuşur içimde,
Ben susarım...
Çünkü kelimeler yetmez bazen,
Bir bakışta gizlenir bin hatıra.
Rüzgâr bile bilir artık,
Kime dokunsa, içimde bir yer sızlar.
Her sabah umutla açarım penceremi,
Belki bugün, derim,
Belki bu sabah bir haber gelir.
Ama postacı bana hiç uğramaz
Hep yarım kalmış bir bekleyiş...
Geceler çoğalır, yıldızlar eksilir,
Bir kandil gibi yanar yüreğimde hasret.
Ne bir yol tükenir, ne bir özlem biter,
Ben beklerim,
Ve zaman geçer...
Takvimden çok, yüreğimde dökülür yapraklar.
Yine susarım,
Tek konuşan “dön artık” diyen çocukluğumdur.
Dön artık...

Nejla Turan