Oğlum,
Doldurmuyor yerini hiçbir şey.
Gidişin, o son gidişin..
Yaktı, yok etti beni.
Diri diri göndün mezara.
Nefesimi kestin giderken,
Boğazımda düğümledin hasretliğimi,
Göğüs kafesime hapsettin sensizliği.
Sen ,sen gözbebeğimdin oğlum.
Kokun, ah kokun
Kırılıyor burnumun direği, ah o kokun
Boynunu öperken içime çektiğim kokun
Evlat kokan, oğul kokan
Koklayamadığım o kokun
Daha dün gibi ilk adımın,
İlk anne deyişin.
Sonra, sonra durdu zaman
Ben gittiğin an ’ da kaldım
Ah o gidişin,
Zamanı durduran gidişin...
Gelseydin keşke
Ben ölmeden gelseydin.
Ben ölmeden gelseydin oğlum
Gelseydin...Oğlum…

Her sabah sensiz uyanmak, her akşam adını yutkunmak...
Bir annenin kaderi böyle midir bilmem ama,
ben sensizliğe sığamadım.
Ev hala senin sesinle yankılanıyor,
duvarlar senin kahkahalarını saklıyor.
Albümde sakladığım fotoğrafın bile
Gelecekmişsin gibi seni bekliyor...
Biliyor musun oğlum,
bazen rüzgâr esiyor ansızın,
perdeler dalgalanıyor,
ben hemen irkiliyorum,
“geldin mi” diye…
Bir serinlik doluyor içeri,
sanki ellerin dokunuyor yüzüme.
Annen seni her an, her saniye yaşıyor.
Bir fotoğrafın önünde susarak,
bir dua arasında gözleri dolarak,
bir şarkının ortasında yutkunarak.
Hiç geçmiyor bu özlem,
hiç azalmıyor oğlum.
Sensiz geçen her gün,
bir ömür gibi uzun,
bir nefes gibi eksik.
Bir gün biliyorum,
bir yerlerde yine buluşacağız.
Ne ayrılık olacak, ne gözyaşı.
Orada yine “Anne” diyeceksin,
ben yine sarılacağım sana,
yarım kalan nefesimi tamamlayarak.
O güne kadar...
Kalbimde saklısın,
her duamda, her uykumda,
her sabahın sessizliğinde.
Ben seni hep seveceğim oğlum,
ölüme bile sığmayacak kadar çok…
Annen.
Nejla Turan