İçimde sakladığım bir çocuk var;
Hep ağlıyor gizli köşelerde.
Korkup saklandığında
Ne sarılacağı bir oyuncağı var,
Ne de sıcacık bir kucak.
Ne zaman gülecek,
Ne zaman susacak bilmiyorum.
Kimsesizliğin taş duvarlarında,
Kocaman yalnızlığa bırakılmış o çocuk.

Dönülür mü ki çocukluğa?
Bir gökkuşağına tutunup
Yılları aşmak mümkün mü?
Anneme “acıyor” demek mesela,
Hiç utanmadan,
Hiç yutkunmadan,
Kırılan yerlerimi saklamadan…

Bazen bir resim,
Bazen bir koku
Geri getiriyor o günleri.
Unuttuğumu sandığım acılar
Dokunuyor içime;
Acıtıyor yeniden
Kanayan yerlerimi.

İçimde bir çocuk bekliyor hâlâ;
Onu bulmamı, elinden tutmamı,
Sislerin içinden çıkıp “buradayım” dememi,
Sesini duymamı,
Karanlığına bir parça ışık olmamı…
Yeniden inanmayı bekliyor hâlâ.

Kim bilir, belki bir gün güler bana;
İçimde sakladığım
Ve yıllardır avuttuğum
O ağlayan çocuk…
Nejla Turan