Hüzzamlı şarkılar, prangalı şiirsel duygular
Sorun olmayan sorunlar, karışık rüyalar
Ansızın vuran sevgi nöbetleri…
İçime çöreklenmiş hasret türküleri…

Bir şiir daha yaz diyorsun, yazamıyorum
Oku diyorsun, okuyamıyorum

Aklımca sevda şiirleri yazıyorum
İçinde aşk mısraları da var…
Yüksek perdeden özlü kelamlar
Lirik sözler, mensur hezeyanlar
Sevmenin cahili, şiirin katili bir kalemden
Sosyolojik travmalar…

Hep aynı yerden başlamıyor hikâyeler
Duygulara âsidir bazen kelimeler
Derbeder bir gönül,
Bir hâlim var ki…
kimseyle paylaşamadığım…
Sebebi nedir deme,
Ben de anlayamadım…
Şiir yazmayı da beceremem
Anlamsızdır cümlelerim,
renksizdir hecelerim
Tadı olmayan, adı konmayan
Ucubedir kelimelerim

Şair değilim desem inanmazsınız
Duygular karma karışık…
Ne dediğimi de anlayamazsınız
Terzi kendi söküğünü dikemezmiş
Şair de böyleymiş,
aşk’tan sevgiden dem vurur
Hadi gel sev dese sevemezmiş…

Bazen adını koyamazsın
Yazmak istersin, yazamazsın
Hoş bir sedâ mıdır,
Saçmalık mıdır, ahmaklık mıdır
Aşk mıdır, alışkanlık mıdır anlayamazsın…

Mevlâna, sevgi kemâle ulaştıran lütuftur demiş…
Sevgiye kavuşanlar ya evliya olmuş ya da ermiş…
Bir de bana bak
Ne ermiş ne de derviş…
Garip bir şairmiş,
Herkese şiir yazarım dermiş
Onu da beceremezmiş…
Yunus’un sözüyle,
Ne akıllı ne deli…
Gel gör beni bu aşk neyledi…

Yazıp yazıp siliyorum.
Ne yazdığımdan anlaşılıyor…
Ne de okuyan okuduğunu anlıyor…
Hikâye başlamadan son buluyor...