ERKEK

Söyle kadın…
Hangi karanlığımı sana bırakayım,
Hangi sokak lambasının altında
üşüyen çocukluğumu?
Hangi yıkıntıdan topladın beni de
şimdi “tamam” diyorsun?

Ben ki, gölgesi kendinden büyük adam,
Gözlerimin içinde yılların kış kırığı;
Bir yanım hâlâ düş,
Bir yanım hâlâ paramparça bir sessizlik.

Söyle…
Hangi eksikliğimi saklayayım senden?
Kırılmış hecelerden mi başlar bir sevda,
yoksa susarak mı büyür bir ihtimal?
Ben seni çağırdıkça
kendi acımda yankılanan bir sesim ben.

Hangi yarama yaklaşayım korkmadan?
Kanayan mı daha açtır insana,
yoksa kabuk bağlamışın altındaki
o sinsi, o eski, o adını bilmediğim sızı mı?

Bana de,
Hangi elinle silinsin yaşım?
Hangi omzuna yaslansın
bu geç kalmış hayat?



KADIN

Sus adam…
Eksikliğini değil, varlığını çağırıyorum.
Ben seni, kırıklarının ucunda kanayan
o insan yanınla sevdim.
Eksik kalmış cümlenle,
tam söylenmemiş dualarınla…

Yaşanmamış ömrünü getirme bana;
Ben senin kalanında yer açtım.
Kendime değil,
senin yorgunluğuna yurt olmak için.

Seni karanlık geceden değil,
yanımda sabaha dönen göğün renginden tuttum.
Ben senin gece değil,
seninle doğacak sabah olmak istedim.

Yarana kalbimi sürmeyeceğim,
çünkü kalbin daha çok acıtır bazen.
Kollarım olsun senin sığınağın,
soluk alışların olsun benim merhemim.

Kabuk tutmuş acın…
Onu kanatmaktan korkmam,
çünkü ben bilirim,
en sessiz yaradır insanı en çok büyüten.
Gözyaşını da ellerim değil,
yüreğimin içindeki o derin suskunluk
silsin senden, dipten ve temiz.

Ben seni eksiklerinle değil,
o eksiklerinle savaşma biçiminle sevdim.
Senin yarım kalmışlığın bile
bana bir ömür gibi geldi.



ERKEK

Kadın…
Sen konuşunca, içimdeki kopuk bağlar
birbirine düğümleniyor.
Sanki hayat, ilk kez tutuyor elimi.
Ben senin gözlerinde,
adımı unutan bir çocuğun bulunmuşluğu gibiyim.

Sana gelirken her şeyim eksikti;
şimdi anlıyorum,
insan eksik geldiklerine tam bağlanırmış.

Sen bana bir sabah verdin,
adını bilmediğim.
Güneş gibi değil,
soluk alan bir ışık gibi,
yumuşak, içten, benim gibi.

Söyle kadın,
Beni nereye koyayım içimde?
Sana gelen yanım mı kalsın,
yoksa senden öğrenen yanım mı?



KADIN

Adam…
Beni değil, kendini koy kalbinin merkezine.
Ben orada dururum zaten,
yer istemem, söz istemem,
yalnızca senin gerçeğini isterim.

Biz iki yaralı değiliz artık,
aynı yaranın iki nefesiyiz.
Aynı türkünün iki ayrı boğumunda
aynı acıya değen sesiyiz.

Seninle çoğalmayı değil,
seninle tamamlanmamayı seçtim.
Çünkü sevda tamamlanınca değil
tamamlanmayınca gerçek olur.

Gel şimdi,
Ne eksiklerini sakla benden,
Ne acını büyüt içimde.
Yorulduğun yerde dur,
Ben gelirim.
Sustuğun yerde bekle,
Ben konuşurum.
Ağladığın yerde sus,
Ben silerim.

Sen yalnız gelme bana,
Yaralarınla gel,
Ben seni hepsiyle sevdim.


Kadir TURGUT