Kapı dediğin nedir ki
varlıkla yokluğu ayıran çizgi
İki dünyayı birbirinden ayıran
İçeriyi koruyan
Dışarıyı ise unutturan tahta parçası
Kapı dediğin
Ahşabın içinde
hüzünlü,soğuk ve ağır atan kalbin ta kendisi şimdi
Sen gideli kapı büyüdü
Evin hepsini içine aldı
Her şey onun gölgesinde yaşlanmaya başladı
Ne içeri korunur oldu
Ne de dışarıyı unutturdu
Açılsa sen
Kapansa yine sen
Ve ben ;
beklemek ile tahta parçası arasında sıkışmış
yerini yadırgayan paslı bir çiviyim artık


Kapı kolu
Hafızamı inleten soğuk hatıradır
her dokunuşumda seni alıp götüren zamanın kemiği sızlıyor avuçlarımda
Adının harfleri titreyerek nabız gibi atıyor parmak uçlarımda
İçimde sürekli kapı aralık
Bir tarafı karanlık
Öteki tarafı umutlu keşkenin solgun hecesi
Bir yanı yeni doğan gün
Diğer yanı hiç gelmeyecek yarınlarımın yaşama hevesi


Menteşelerin pasında duruyor
Eksik bir merhabanın kırıklığı
Kal diyememenin sancısı
İçli hoşçakalın yankısı
Sana dair her şey anahtar boşluğunda ki soğukta bekliyor
ama içimdeki bekleyiş hâlâ sıcacık
Tokmak gıcırdasa
Eşiğine yağmur damlası vursa
Bilmiyorum , hangi ses senin yokluğuna ait
Her tıkırtıda
hayat ; uçurumdan düşen boşluk misali
sarkıyor durmaksızın kalbimden


Saat zamanı değil
boşluğu ölçüyor
Duvarlar yutmuş kelimeleri nefesini ısırıyor
Bir sesin mırıldanışı var
odanın tam ortasında
kalbim ile aynı hizada
Durmadan aynı cümleyi sayıklıyor
“ Giden, hep burada kalandır”
Her bekleyiş sessizliği örüyor şimdi üzerime
Kapının boşluğundan sızan ışık
Adımlarımın tozlarında yok oluyor
Her suskunluk kendi iç sesimi büyütüyor
Kapı mı bana ses verecek,
yoksa ben mi kapıya dönüşeceğim sonunda?


Kapı dediğin nedir ki
Özlemekten eskiyen yüz
Gözyaşlarının tuzu
Açıldığında gülen gözler
Kapandığında büyüyen sessizlik
Kapı dediğin
Bir bakış kadar kısa
Ayrılık kadar uzun uzadıya geçit


Şimdi,
her şey yerli yerinde:
kapı kapalı,
zaman açık,
ben sessizim.
Ama içimde hâlâ aynı sesler dolaşıyor,
Tahta iniltisi
Menteşenin bitmeyen sızısı
Yokluğunun melodisi
Anıların kendi içine kıvrılan nefesi
Gölgemin yere düşerken çıkardığı tını
Ve kalbimin bitmek tükenmek bilmeyen ağrılı yankısı


Fırat Yetiş
Ankara