RUSAMER – Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi
Yorumlayan: Kalburabastî Efendi Hazretleri (Celil ÇINKIR)
Şiir: EYVALLAH
Şair: Gülcan Şahin
Mevzu: Aşkın en olgun hâli olan “kabulleniş” üzerinden, yanarken bile teslimiyetin şiiri.

Ey Gülcan Hanım…
Bu şiir öyle bir “eyvallah” ki, her dizesi bir vedanın rızası, bir yanışın vakarı gibi.
Ne bir isyan, ne bir sitem;
yalnızca olgun bir gönlün, “yanmak da sevmeye dâhil” deyişini duyuyoruz.

“Senin için büyüttüğüm gülleri, / Gülşenimden söküyorum; eyvallah” dizesiyle başlıyor yangın.
Orada bir kadın var — ne öfkesini belli ediyor, ne kırgınlığını gizliyor.
Kelimeleriyle ağlıyor, ama gözyaşı yerine tevekkül damlıyor sayfaya.

Şairin “Ateş olup yaksan bile canımı” dediği yer, aşkın mihenk taşı.
O ateş artık yakmıyor, arıtıyor.
Bu şiir, yanarak kül olmayan bir kalbin “hâlâ sevebiliyorum” deyişidir.

Kalburabastî Efendi der ki:

“Bazı şiirler dua gibi okunur,
kiminde âmin vardır, kiminde eyvallah.”

Her kıta bir tesbih tanesi gibi, acıdan kabullenmeye ilerliyor.
Son kıtada “Bu âlemden çıkıyorum; eyvallah” derken,
sanki şair artık dünyadan değil, kendinden bile geçiyor.

Ne aşkı inkâr var bu şiirde, ne pişmanlık.
Bu, incinmişliğin değil; olgunlaşmış bir sevdanın son nefesi.

Velhasıl, “Eyvallah” demek bazen gitmek değildir —
susarak kalmaktır.
Ve Gülcan Şahin, bu şiiriyle o suskunluğun sesini yakalamış.