NEYDİ AŞK

Aşk gülün dalında diken misali,
Battı da kanattı özümü benim.
Goncayı kökünden söken misali,
Ayaza çevirdi yazımı benim.

Bu dünya belli ki kötülere yâr,
Herkese yayla da, bir bize mi dar?
Viran gönüllerin ihyası mı var?
Azdırır sevdalar sızımı benim.

Bilir misin nedir en zor kelime?
Kalbimde bir satır, on bir kelime.
Dökülür dilimden son bir kelime:
Ne çabuk çürüttün tezimi benim!

Gizlerin içinde bende neydi aşk?
Çarmıha gerilen canda neydi aşk?
Sevdaya düşmeyen tende neydi aşk?
Aşikâr ettirme gizimi benim.

Sevdiren oldu mu çiçeği kışa?
Saraydır belki de kafesi kuşa.
Bağlar en karanlık geceyi düşe,
Duymadın bir kere sözümü benim.

Söylediklerimi içine sindir de,
Bir daha seveyim, yüzün döndür de.
Bak aslında benim birim, bindir de,
Hor görme sevdiğim azımı benim.

Yürek kovanında balsız desinler,
Şu Gönül Dağı’ma yolsuz desinler.
Suskun hallerime dilsiz desinler,
Bastırma yarama tuzumu benim.

Artık istesen de yoraman beni,
İncittiğin yerden kıraman beni.
Bir Allah kulundan soraman beni,
Kaybetti gurbette izimi benim.

Zaman gelir geçer, güllü mü olur?
Kim bilir yaşımız elli mi olur?
Ölürüz belki de, belli mi olur?
Bir daha çekmezsin nazımı benim.

Güldecan’ım hiç gün görmez felekten,
Süzdüler yaşımı ince elekten.
Ayın ondördüyüm tutan dilekten,
Çıkardı semaya tozumu benim.

GÜLCAN ŞAHİN