SEVDA DEDİĞİN

"Ey hüznümün kaynağı, durdurulmuş gerekçem,"
Dile düşüp anmakmış senin sevda dediğin.
Bu da benim Mevla’ya satır satır dilekçem:
Kula düşüp sanmakmış senin sevda dediğin.

Sevdiğim, ince sızım beklesin kutlarımı,
Uzağımda koştursun küheylan atlarımı.
Nereye doğru çırpsam yorgun kanatlarımı,
Güle düşüp konmakmış senin sevda dediğin.

Ayazını ninniyle bağrımda uyutup da,
Yüreğim kavrulurken Sahra oldum kutup da.
Gördüğüm serabında okyanusa batıp da,
Çöle düşüp donmakmış senin sevda dediğin.

Anladım ki kaderim bana hüküm kararmış,
Yürek kaybettiğinde gözler sessiz ararmış.
Anlaşılan bu aşkta esir düşmek de varmış,
Köle düşüp kanmakmış senin sevda dediğin.

Hevesleri toplayıp kalbime koyduğumda,
Attığım her adımı bire bir saydığımda,
Yalın ayak koşarken gerçeği duyduğumda,
Yola düşüp dönmekmiş senin sevda dediğin.

Sevda denen bu yolda koşarken adım adım,
Ne hayalim yalandır ne gerçektir muradım.
Akan gözyaşlarımda hislerimi yıkadım,
Sele düşüp dinmekmiş senin sevda dediğin.

"Deli diyorlar bana, aklın kalbinde dursun."
Gülde sitem yoktur ki bülbül kendini yorsun.
"İnsan bekliyor hani, belki bir gün" diyorsun,
Fala düşüp onmakmış senin sevda dediğin.

Sabah şafağı gibi cemalinden sökülüp,
Durulmak istiyorum kabuğuma çekilip.
Bir uçurum sonunda, ateşlere dökülüp,
Küle düşüp yanmakmış senin sevda dediğin.

Yüreğimde harladın ateşlerin korunu,
Zaman ilaçsa madem çözer miydi sorunu?
İlm-i aşk kitabında sevdanın en zorunu,
Deli düşüp yenmekmiş senin sevda dediğin.

Güldecan’ım, durma git; gitmelere değerse,
En kötüsü ölürsün, yüreğinde büyürse.
Aşkı sende aramak, can vermekmiş meğerse,
Sala düşüp inmekmiş senin sevda dediğin.
Ölü düşüp denmekmiş senin sevda dediğin.

GÜLCAN ŞAHİN