İyilik, bir kalpte çiçek açar,
Vefa, o çiçeği mevsimsiz yaşatır.

İyilik, su gibi akar gider,
Vefa, o suyun adını ezberler.

İyilik verir geçer,
Vefa, dokunduğu yeri kutsar.

Bir tebessüm, bir “hatırladım” sözü,
Bir eski dostun kapındaki sessizlik...
İyilik geçer, ama vefa kalır,
Tıpkı geceyle gündüzün arasındaki dua gibi.

Vefa, unutmayı reddeden kalptir.
İyilik bir anlıksa,
Vefa o anın yankısıdır.

İyiliği yapan el yorulur,
Ama vefa o eli sonsuza dek hatırlar.

İyilik denize atılır,
Vefa dalgaların diline yazılır.

Bir gün biri “sağ ol” der,
Diğeri “hala hatırlıyorum.”
Biri iyidir,
Diğeri vefalı.

Ve bil ki,
İyiliğin ömrü güneş batana kadardır,
Vefanınki, o karanlığa bile ışık tutar.

Çünkü vefa, unutuluşun tersidir;
Sessiz ama sarsılmaz bir sadakat.
Ve kim vefalıysa,
O, insan kalmayı başarmıştır.

S.k.