Dağımı sen sandım, tırmanmaya çalıştım.
Meğer o, sadece bir gölgeymiş,
Beni kendi zirveme yürümekten alıkoyan.
Şimdi taşları topladım,
O enkazdan yeni bir basamak örüyorum.
Bu kez rota, senin haritan değil.
Kendi pusulam,
Kırık ama dürüst sesim.
Yeniden başlamak,
Sıfırdan bir ev inşa etmek gibi değil.
Tıpkı eski bir anıtın,
Tarihini kabul edip, geleceğe uzanması gibi.
Yaralarım, mimarideki rölyeflerim.
Geçmişim, temelimin harcı.
Daha sağlam, daha bilinçli şimdi duruşum.
Aynada gördüğüm o yorgun bakış,
Artık bir savaşçının tebessümü.
Biliyorum, o zehirli sözler,
Sadece bir yankıydı,
Benim gerçeğim değil.
Özgüven dediğin,
Gökten inen bir hediye değilmiş.
Unuttuğun her bir yeteneği yeniden keşfetmek,
Kendi sesini, senin gürültünden sonra duyabilmekmiş.
Ve bak! İlk meyve olgunlaşıyor.
Ekşi değil, tatlı.
Yenilgi değil, onay.
Bana ait, sana rağmen.
Ben artık o karanlık hikâyenin kurbanı değilim.
Ben, kendi kurtuluş destanımın yazarıyım.
Ve o destanın ilk cümlesi:
Bugün, nefes alıyorum. Bugün, başlıyorum.

Hüseyin TURHAL