Herkes sanıyor ki unuttum, güldüm, geçtim…
Oysa ben her gülüşümde biraz daha içime gömülüyorum.
Ne içimdeki sızı diniyor, ne de bitiyor yüküm.
Gözlerimdeki sakinliğe aldanma, içinde fırtınalar dönüyor.

Herkes gücümü görür ama o gücün neye mal olduğunu bilmez.
Ben, yutkuna yutkuna öğrendim ayakta kalmayı.
Konuşmadım, anlatmadım, sadece kabullendim.
Çünkü bazı acılar paylaşılınca hafiflemez, aksine büyür.

Artık içimde ne sitem kaldı ne beklenti, sadece alışkanlık.
Canım yanarken bile başımı dik tutmayı öğrendim.
Kalbim bin kez kırıldı ama yine de sevmenin utancını değil,
kaybetmenin sessiz ağırlığını taşıyorum.

Ben sabrı, dualarda değil;
ihanette, yalnızlıkta, görmezden gelinmekte öğrendim.
Ve şimdi…
Ne kırılmak korkutur beni, ne gitmek.
Çünkü ben çoktan herkesin gittiği yerde, kendi içimde kaldım.

Kalmayı seçtim bazen, gidebilecekken…
Belki umuttandı, belki de inat;
ama her defasında biraz daha eksildim.
Beni en çok, gitmeyen gibi davranıp çoktan gitmiş olanlar yordu.

Şimdi benden geriye;
konuşmayan bir dil, inanmayan bir kalp kaldı.
Gülüşüm hâlâ yerinde ama anlamı yok,
çünkü ben artık sadece hayatta kalıyorum, yaşamıyorum.

Ne kadar güçlü görünürsem görüne­yim,
içimde hâlâ kırık bir “neden” yankılanıyor.
Kimse duymuyor, ben bile bazen duymamak için görmezden geliyorum kendimi.
Bu hayatta en acı şey kaybetmek değil,
yaşarken unutulmakmış…
ben bunu öğrendim.

Yine de pes etmedim.
Çünkü her düşüşte, yerden değil,
kalbimin parçalarından kalkmayı öğrendim.
Şimdi sustuğuma bakma…
Bu sessizlik, pes ediş değil;
yanarken bile dimdik durmanın en ağır şekli.

Ben çoktan tükendim ama kimse fark etmedi,
çünkü hep “iyiyim” dedim,
halbuki içimdeki ben çoktan bitmişti.

Gözlerimdeki ışık sönmedi belki,
ama o ışığı yakanın ben olmadığını biliyorum artık.
Herkes biraz aldı benden,
kimse “nasılsın” derken gerçekten duymak istemedi cevabımı.
Şimdi anladım;
en büyük ceza unutulmak değilmiş…
hâlâ yaşarken ölü gibi hissedilmekmiş.
Ve ben —
yaşadığım her acının ağırlığıyla,
kimsenin anlayamadığı bir yük gibi taşıyorum kendimi.

Bu benim son direnişim:
Ne affederim, ne unuturum, ne geri dönerim.
Artık kimseye kırılmam…
Çünkü kırılacak bir yerim kalmadı.