Gün gelir, kalp kıranların kalbi kırılır...
Bir zamanlar gülüp geçenler, aynı acıyla yüzleşir...
Gün gelir, umut yıkanların gecesi sabah olmaz,
Gözyaşına değmeyenler, bir damla yaşa muhtaç kalır...

Ama mutlaka dönerler...
Bir pişmanlıkla, bir özürle, bir “keşke”yle geri gelirler...
Lakin biz, artık kürkçü dükkanı değiliz...
O yangından geçtik, acısıyla dimdik kaldık...
Artık ne bekleyen kaldı içimizde, ne affeden...
Sadece kalbimizi yakıp geçemeyen bir gurur kaldı geriye...

Biz yandık, büyüdük, kabuğumuzu kendimizle taşıdık...
Bir daha kimseyi aynı yerden sevemeyecek kadar derin yaralarla...
Bir daha kimseyi aynı saflıkla beklemeyecek kadar doygun acılarla...

Bir zamanlar dönsün istedik,
Bir mesaj, bir ses, bir pişmanlık bekledik...
Ama öğrendik; gidenin dönmeye niyeti olmaz,
Ve kalmak isteyen zaten gitmezmiş...

Şimdi herkes yaptığının bedelini kalbinde taşır,
Kırdığın kalp seni öyle bir yakar ki,
O acı nefes alırken bile boğar seni...
İçinde yankılanır o son bakış, o son söz...
Ve işte o zaman anlarsın;
geri dönülmeyen yer biz olmuşuz...

Biz artık eskisi değiliz…
Ne aynı sıcaklık var içimizde, ne aynı kalp...
Bir daha gelse bile kimse,
O eski biz çoktan gömüldü son cümlenin altına...

Şimdi içimizde bir sessizlik değil, bir direniş var,
Adını “bitti” koyduk, acısını “sabır”la örttük...
Bir yanımız hâlâ yanar, ama sönmez...
Bir yanımız hâlâ sever, ama dönmez...

Çünkü bazı insanlar kaybettiğini,
Bir daha bulamayınca anlar...
Ama o zaman da çok geç olur...

Geri dönüşlerin kıymeti yok artık...
Çünkü bekleyen tükendi, affeden vazgeçti, seven sustu...
Bir zamanlar kalbimin tahtında oturan sen,
Şimdi geçmişin tozunda silik bir izsin...

Biz sevdayı gömdük, ama unutarak değil,
Üzerine sabırla yıllar koyarak...
Ve büyüttüğümüz o acının adını “vazgeçiş” koyduk...

Bir zamanlar adını dua gibi anardım,
Şimdi dilimde sitem gibi geçiyorsun...
Çünkü seni affetmek, kendime ihanet olurdu...

Artık o eski kalp yok...
O kalp seninle birlikte yandı,
Ve yeniden doğan ben,
Artık aynı yangına bir daha düşmez...

Unutma...
Seninle başlayan hikâye,
Sensizliğin en karanlık yerinde bitti...
Ben tükendim, sen kaybettin...
Ve bu defa dönüş yok, çünkü
Biz, artık dönülmeyen yeriz... 🖤