Hani omuz başıydın, hani sırtımı yasladığım kaya?
Şimdi bir uçurumsun, düşerim her baktığımda.
İçimde birikmiş bir çığlık var, boğazımda,
Senin hatandan sonra, artık her şey yalan.

​Ne zaman aklıma gelsen, bir gölge düşer güneşe,
Sanki her doğru, dönüştü en acı bilmeceye.
Gidişin değil yakan, o görmezden geldiğin güne,
Bitti, tükendi, ruhumda kurudu akan kan.

​Dostluk bir ırmaktı, sandım ki yolu belli,
Oysa sen rotayı değiştirdin, bıraktın beni.
Kader miydi bu, yoksa basit bir tercih miydi?
Bütün inancım, seninle birlikte gitti.

​Şimdi her yeni gün, dünden daha ağır bana,
Sözlerim kırık dökük, yetişemiyor sana.
O eski neşemiz, o eski güvenimiz... hepsi kül ola,
Geriye sadece soğuk bir sessizlik kaldı, sevgili kul.

​Bir daha kimseye inanmak? Ne mümkün, ne mümkün!
Çünkü en sağlam yerimden vurdun bu düşkün ömrün.
Kararsın artık dünya, kararsın renkler büsbütün,
Senden sonra kalan tek his, kederli bekleyişler.