Yalnızca sen varsın.
Tebessümünde kaç manâ var ki; gönlümün kalesini feth edip; asıyorsun aşk bayrağını gönlümün burcuna.
Esaretim, güzelliğine, gönlüme hükmedişine.
Gözlerine yandığımı bir bilseydin,
Anlayacaktın seni nasıl sevdiğimi.

Sabrına asaletini ekleyip, aşk rüzgârlarında savurup attın beni,
gecenin dehlizlerinde senli düşlere.
Gülümsemelerini izlerim uzaktan,
Sana yakın olamamanın ızdırabında, bilmediğim kokunu çekerim genzime.
Sonra Bir sensizlik çöker içime.
Yağmurlu bir gün içerisinde,
Her yağmur damlasında seni hissederim.

Seni, büyük sevdim.
Denizdeki dalgada yerle bir olan geminin kaptanı gibi dağılıp, gönlüme vuran aşk ruzgârında.
Bilirim ki; seni sevmenin aşk olduğunu.
Ruhumun karanlıklarına nur olduğunu.
Bilirim, gösterdiğim sevginin seni, yorduğunu.

Sabrına asaletini ekleyip, öyle bir duruşun vardı ki; sessiz sözcükleri o güzel gözlerine koyup, gönlümün dalgalarını nasıl durdurduğunu bir anlatabilseydim sana, sessizliğinde huzur bulduğumu.

Yağmur gözlü kadın.
Her şiirde bir manâ var güzelliğine dair.
Her sözcük, Kara gözlerinde demleyip getiriyor hayalini Tan vakti, beyaz bir elbise içinde süsleyip seni.

Sana ait olan ne varsa, bakışlarının ufkunda gözlerimin erimine dokunup; süslüyor ufkumu.
Seni sevmek kutsala evrilmiş ufkumda.
Yalnızca sen!
Yalnızca sen varsın tutkumda.