Nasıl mıyım, bak iyi dinle,
Umudumla birlikte yitirdim gülüşümü,
Karanlıkta boğuldu hayallerim,
Sessizce sızladı kaybolan duygularım.

Bir zamanlar ışık olan neşem,
Şimdi yalnızca izlerde saklı,
Kalbimde derin, yitik yaralar,
Dokunulmaz, kapanmaz bir mezar.

Dostlar, sözler, hatıralar yalan,
Gözlerimden süzülen yaşlar suskun,
Her adımda biraz daha solgun,
Ben, kendimi kaybeden bir yoldayım.

Söyle, bu acı nasıl biter,
Kırılan kalpler nasıl tamir edilir?
Kaybettiklerimin hesabını kim verir,
Ben kimim, ne kaldı geride?

Bir gecede eridi umutlar,
Söndü ışıklar, kapandı yollar,
Sessizliğe hapsoldum ben artık,
Yalnızlığın içinde kayboldum fark etmeden.

Gözlerimde saklı kırık düşler,
Söylemediklerim, sustuklarım,
Kalbimde açan solgun çiçekler,
Yaralarla örülü, çaresiz yarınlar.

Her adımda biraz daha uzak,
Kendimden, hayattan, sevgiden,
Soru sorarım içimde sessizce,
Nereye gider, kimse bilmez elveda?

Umudun kırıntılarını toplarken,
Bir düş gibi süzüldü zaman elimden,
Yorgun kalbim, kırık ellerimde,
Sessizce ağlar, gizler bütün hırsımı.

Gözlerim dalar geçmişin izine,
Duygularımı unuturken, unutulurum ben,
Söyle bana, bu hüzün nasıl diner,
Yoksa sonsuza mı yazıldı kaderim?

Yalnızlıkla ördüm etrafımı,
Kendime bile yabancı oldum artık,
Bir adım atsam, yerde kırık izler,
Bana ait olmayan bir hayat bu, sanırım.

Ve artık ne beklerim ne isterim,
Sadece bir nefes, biraz huzur ararım,
Kırılmış kalbimle suskun bir sonsuzlukta,
Kendimi bulmaya çalışırım,
Ama belki de kaybettiklerimle yaşamayı öğrenirim.

Son bir kez daha bakarım geriye,
Yitik hayaller, sessiz çığlıklar içinde,
Ve anlarım ki, en büyük acı,
Kendini unutmak,
Kendine yabancı kalmaktır.