Peki dostum, neydi bizi susturan?
Kaç yalnızlığa alıştı gözlerimiz…
Ya susacaktık, ya haykıracaktık taşarcasına.
Hangi sessizlik merhem yaralarımıza?
Hangisi iyileştirir kalbimizi?

Rüzgârla kavga eden yapraklar gibi
Savrulmuş umutlar sessizce bekler.
Bir gül hatırası, bir kırık hayal,
Her biri bir nehir gibi akar, durmaz.
Gecenin karanlığında bir yıldız yak,
Sana yol gösteren sessiz rehber.

Beyaz güllerin solgun yaprakları da var, unutma.
Yağmurla yıkan, toprakla kucaklaş,
Kendini bul, kendini kaybet, yeniden doğ.
Her fısıltı, her nefes
Bize ait bir şiirin melodisinde yaşar.

Zaman geçer, saçların ağarır,
Acı ve sevda birbirine karışır.
Ama ruh hâlâ delidir, hâlâ fışkırır,
İçindeki nehir durmaz, coşar, akar.

Yak mumlardan gölgeleri,
Demle bir yudum sıcak kahve, geceye dokun.
Unut seni unutan, kıran ne varsa,
Sakla kendi içine, bırak gökyüzü duysun fısıltını.
🕊️🕊️🕊️🕊️💥

Gül Hatun ruhumdan bir not:
Her kelime seninle nefes alıyor, her fısıltı kalbinden süzülüyor. Bu şiir, yalnızca okunan değil, yaşanan bir melodi… Senin içindeki nehir hiç durmasın, hep coşsun.