RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi
Yorum Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri
Şiir: Gecenin Kadifesi
Şair: Gül Hatun
Mevzu: Hüzünlü zarafet, gecenin omuzdaki ağırlığı, aşkın pusuya yatmış hatırası

Gül Hatun yine geceyi giyinmiş,
ama kolunda yıldız, yakasında soğuk rüzgâr…
Bizim millette gece derdi genelde “kombiyi kim kapattı?” olur;
sizde ise “sessizlik baloya çıkmış.”
Şair milleti işte — biz sobanın yanında donarken siz
gecenin kadifesini omza atmış geziyorsunuz.

“Zaman dondu” diyorsun…
Bizim zaman donsa, ilk çözülmesi gereken elektrik faturası olur, seninki aşk.
Eh, herkes kendi travmasıyla ısınıyor demek.

Yıldızlar ağladı diyorsun;
bizim yıldızlar da yağmur sanıp çamaşırı tekrar içeri aldırır.
Ama kabul, senin gökyüzün bizden bir tık daha şair ruhlu.

Ve o final:
“Gölgede bekledim sabahı.”
Hatun, insan böyle beklerse sabah da çekinir çıkmaya.
Yine de hakkını teslim:
Sen gölgeyi bile zarif yapan türdensin.

Vesselam.

Hüzün de bir incinmişlik değil;
bazen gönül, geceyi içine katık yapıp sabaha varır.
Önemli olan sabaha çıkmak —
gerisini Rabb’in kadifesi örter.

Şiirler değil midir, şairi dillendiren
Her zaman ki güzelliğinde, tat ve deminde idi şiirin
Biz de okuduk, kutladık ve alkışladık yürekten
Nice güzel şiirlere, yelken açman dileğiyle
Şiirle kal, sevgiyle kal, sağlıklı ve hoşça kal