​Ne zaman baksam avuçlarıma,
Nasır tutmuş bir coğrafya görürüm.
Toprakla, demirle, alın teriyle yoğrulmuş,
Parmak uçlarımda bir dağın sükuneti.

​Saatler uzar, güneş erir,
Gövdem döner bir torna tezgâhına.
Tutmaktan, kazmaktan, sımsıkı kavramaktan,
Elinin çizgisi kalmamış, eli taş olur.

​Diyarbakır karpuzu gibi ağırlaşır yük,
Sırtıma biner, yorgunluk bir kuyuya iter.
Artık hissetmez soğuğu, hissetmez sıcağı,
Bir heykelin sessizliği çöker tüm damara.

​O taş kesilen elde, ne sevgiyi okursun,
Ne de gizlenen bir merhamet izini.
Çünkü o el, kendine değil, hep başkasına çalışmış,
Kendine bir mola bile vermeye korkmuş.

​Fakat o taştan el, bil ki en vefalı dosttur,
Yıkılmaz bir kale, bir direniş kulesi.
O el ki, binanın tuğlasını, ekmeğin hamurunu yoğurur,
Ve o elin sertliğinde, dünyanın tüm emek hikayesi durur.

​Dokunmaz artık, sadece var olur,
Bir heykel gibi durur, yorgunluktan buz.
Ama bir gün, o taş kalpte bir sızı başlar,
O zaman anlarsın ki, o el bile gözyaşı taşır.