​Güneş doğuyor, evet, yine aynı yerden,
Ama sanki ışığı, ödünç alınmış yerden.
Bahar gelmiyor tam, kış gitmiyor erken,
Döngünün ritmi şaştı, Mevsimler bile yoruldu.
​
Kar yağsa bile, artık o beyaz huzur yok,
Toprak yorgun düştü, tarlalar bomboş.
Yeşil bir telaşla açılan o ilk tomurcuk,
Sanki yaşama değil, vedaya koştu.

​Yaz, kavurucu bir öfke, bitmeyen bir yangın,
Denizler çekilmiş, gökyüzü dargın.
Ne serin bir meltem, ne tatlı bir durgun,
Ateşin nefesiyle, yaz bile yoruldu.

​Sonbahar geldi, ama dökülmez yaprak,
Kırmızı, sarı renkler, soluk ve ıslak.
Beklenen hüzün değil, boğucu bir yastık,
O melankoli de artık, kendimi unuttum.

​Dönüşmekten yorulmuş, aynı oyunu oynamaktan,
Isınmak, soğumak, her şeyi tekrarlamaktan.
İnsanlığın yükü, doğanın üstünde olmaktan,
Düzen bile şaştı, Mevsimler bile yoruldu.

Seni geçtim, kendimi geçtim,
Mevsimler bile yoruldu.