​Demir Parmaklıklar Ardında

​Duvarlar sağır, kapılar dilsiz,
Geceler uzun, sabahlar ışıksız.
Dışarıda hayat, gürül gürül akıyor bensiz,
Zamanın küf kokan kutusundaki adam.

​Bir öykü var bu beton dörtgende hapis,
Yanımda eski bir ranzanın gıcırtısı,
Başucumda biriken okunmuş mektupları
Hepsi aynı özlemle, aynı hüzünle yazar.

​Her gün, aynı gökyüzü, daracık avludan,
Sanki bir fırça çalınmış, mavisi çalınan.
Çocukluğumun renkleri, gençliğimin baharından,
Şimdi uzak bir rüya, kapıların ardı.

​Ne bir çiçek kokusu, ne bir dost eli,
Hasretinden prangalar eskiten bu deli,
Gözlerinde birikmiş, yaşanmamış seneleri,
Dışarıya uzanan, görünmez pençeler.

​Anılar şimdi en keskin bıçak,
Vurur kalbe her dakika, her alacakaranlık.
Ama içerde, küçücük bir umut filizi görülebilsem,
Yeşerir inatla, direnir o kışa, o dumanlı denize.

​Beklerim o günü, demir kapı açılır durur,
Ve öyküsü biter, gökyüzü ondan sorulur.
O zaman anlarım ki, en büyük hürriyet huzur,
Ne bir rütbe, ne bir taç, sadece memleket.