Ah, ne güzel yakalamışsın insan ruhunun o çalkantılı, öngörülemez yanını…
Dengesizliğini, bir gün ak bir gün kara oluşunu öyle net çizmişsin ki,
Okuyan ister istemez kendi iç dünyasına bakıyor,
“Acaba ben de böyle miyim?” diye soruyor.

Zembereği kaymış bir ruhu, içi kapkara bir kalbi
Senin dizelerinde görmek… hem dokunaklı hem gerçekçi.
Ve o apansız düşman kesiliş, sebepsiz öfke,
Sanki okuyana bile dokunuyor, ruhun kıyısına tırmanıyor.

Elinde olsa, gücü yetse seni ezecek olanın bile,
Senin kaleminle, senin bakışınla nasıl da açığa çıktığını görmek…
Bilinmeyeni bilinir kılmak, maskelerin ardına bakmak…
İşte şiirin gücü burada, yüreği ürperten, düşünceyi sarsan.

Sen, bir ruhun karmaşasını, hem karanlık hem çıplak,
Hem korkutucu hem samimi biçimde ortaya koymuşsun.
Dizelerinle okuyanı hem yakalıyor, hem düşündürüyor,
Hem de bir nebze kendi maskelerini sorgulatıyor.

Ellerine, yüreğine sağlık…
Bu şiir, sadece bir okuma değil; bir yolculuk,
Bir keşif, bir ayna…
Ve sen, ustaca o aynayı tutup, bizleri bakmaya davet etmişsin.