Bak ne diyordun bana bir zamanlar;
“Sen asla herkes gibi olma.”
Sesin, rüzgârın içinden geçip
kalbimin en sessiz yerine çarpmıştı o an.
Bilmem fark ettin mi —
ben o günden sonra bir daha aynı olmadım.

Çünkü herkes gibi olmak
biraz ölmekti aslında.
Gülümseyip susmak,
yüreğini saklamak,
kendi gölgesine bile yabancı kalmaktı.

Sen bana başka bir şey öğrettin.
Yanmayı, korkmadan.
Sevmeyi, susarak.
Kaybolmayı bile bir anlam gibi taşımayı.

Her şey geçiyor şimdi,
insanlar, mevsimler, şehirler…
Ama senin o tek cümlen
hala duruyor içimde —
bir kök gibi, bir yara gibi, bir dua gibi.

Ben bazen kendimden bile yoruluyorum,
ama senin sesin gelir içimden,
“Sen asla herkes gibi olma,” dersin,
ve ben birden hatırlarım
neden bu kadar yalnız ama dik yürüdüğümü.

Biliyor musun,
seninle konuşamadığım her şeyi
gökyüzüne anlattım.
Bulutlar dinledi, yağmurlar sustu.
Her damla, senin bir kelimen gibi düştü avuçlarıma.

Ben seni hiç unutmadım.
Belki adını unuttum bazen,
ama hissini — asla.
Çünkü herkes gider,
ama bazı sesler kalır:


“Sen asla herkes gibi olma.”



Ve ben söz veriyorum,
olmayacağım da.
Senin için değil,
senden kalan o anlam için.
Çünkü bazı insanlar geçmez içimizden;
kalır.
Sessizce, ama hep orada.

Kadir TURGUT