0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
106
Okunma
Bu şehir artık beni tanımıyor,
sokak lambaları yüzüme bakmıyor.
Her köşe başı sessiz bir vedayı saklıyor.
Bir zamanlar sesim yankılanırdı duvarlarında,
şimdi yankı bile beni unuttu.
Kaldırımlar izimi silmiş,
rüzgâr bile adımı taşımaktan vazgeçmiş.
Bu şehirde sabahlar bile yorgun,
güneş doğarken bile üşüyor.
Bir vapur kalksa şimdi,
adımı bilmeden alsa beni içine,
gidebilsem...
arkama bakmadan, kimseye demeden.
Bir zamanlar ben kokardı bu şehir,
şimdi sadece kalabalık kokuyor.
Yalnızlık sarmış her sokağı,
insanlar birbirinin gölgesine dönüşmüş.
İçimde bir yol var,
sessiz ama çağırıyor.
Ve ben,
artık gitmekten korkmuyorum.
Belki de kalmaktan daha cesur bir şeydir gitmek.
Bu şehirden giderken, biraz kendimi de bırakıyorum geride.
– İsmail Gökkuş
5.0
100% (2)
