Eski bir radyo açılıyor gecenin sessizliğinde
cızırtısında kaybolmuş zamanın gölgeleri odama sızıyor
her nota sararmış anılarla dans ediyor
türküler sessizce ruhumun labirentlerinde dolaşıyor

Her melodide yıllar geriye sarıyor
ben bir çocuk gibi kaybolmuş günlere dokunuyorum
ama büyümüş bir gözle izliyorum her anı
gece radyonun sararmış ışığında yavaşça büyüyor

Sanki 80’lerin loş odalarına geri dönüyorum
perdelerden süzülen ışık eski fotoğrafları aydınlatıyor
her ezgide geçmiş yeniden nefes alıyor
odadaki sessizlikte yankılanan sesler
bazen gülüşlerin, bazen hüzünlerin gölgesini taşır

Ve ben o gölgelerin arasında gezinirken
kaybolmuş günlerin tatlı hüzünleriyle sarılıyorum
hafif bir melodi kulaklarımda
bir zamanlar unutulmuş bir şarkının adı gibi
anılar bir bir çözülüyor, yeniden biçim buluyor

Hafif bir hüzünle ama tatlı bir sükûnetle
yalnız ama huzurlu
o yılların gölgesinde kayboluyorum
ve her nota, her cızırtı
bir zamanlar bıraktığım kendime dokunuyor
geçmişin sessiz elleriyle
ve ben artık geçmişi yalnızca hatırlamıyor
onun içinde yeniden yaşıyorum

İsmail Gökkuş