Bir zamanlar içimde
adını yalnız benim bildiğim bir çocuk vardı
oyunların arasında kaybolan değil
hayatımın en saf köşesine saklanan
gülüşüyle bile içimi aydınlatan bir çocuk
sanki dünya ne kadar kararsa kararsın
onun minicik gülüşü her şeyi yeniden başlatabilirdi

Zaman büyüdü
ben de onunla birlikte yürüdüğümü sandım
meğerse ben büyürken
onu usulca bir köşeye bırakmışım
o ise hiç sesini çıkarmadan
aynı masum bakışıyla
yıllarca bana geri dönmemi beklemiş
ne kadar uzaklaşsam da
beni affetmeye hazır bir sabırla

Son zamanlarda
her anımda bir özlem dolaşıyor içimde
nedensiz esen bir rüzgar
yolu olmayan bir bakış
ansızın içimi burkan bir koku
bazen bir akşam ışığında
bazen bir çocuk kahkahasında
sanki yanı başımdaymış gibi hissediyorum onu
ama elim uzansa tutamayacak kadar uzak
sanki zamanla aramıza görünmez bir perde gerilmiş
ben ne kadar yaklaşsam o hep biraz öteye çekilmiş

Meğer unuttuğum şey çocuk değilmiş
özlediğimmiş o
dizleri yaralı hali
toprağa çizdiği hayaller
akşam olunca eve dönmek istemeyişi
her şeye ilk kez şaşıran gözleri
hepsi bana aitmiş
benden hiç gitmemiş
ben yalnızca onları geride bırakmışım
meğer o çocuk su olup akmamış
ben ona doğru akmayı unutmuşum

Şimdi daha iyi anlıyorum
özlem dediğin bazen birine duyulan değil
insanın kendi çocukluğuna duyduğu ince bir hasretmiş
gün içinde ansızın içini ısıtan bir anı
gece sessizliğinde kendini hatırlatan bir sızı
zaman büyüdükçe kaybolmayan
tam tersine değerlenen çoğalan bir şeymiş
insan büyüdükçe eksiliyormuş aslında
o eksilen parçayı geri veren
yalnızca o küçük çocukmuş

Şimdi o çocuğu yeniden arıyorum
çünkü biliyorum
onu bulduğum an
kendimi de bulacağım
hayatın belki de en güzel yanı bu
insanın içindeki o küçük çocuğa
yıllar sonra bile sevgiyle sarılabilmesi
ben buradayım diyen o masum sesi
yeniden duyabilmesi

İsmail Gökkuş