mumyalanmış
zamansız biriydi
sokratik sorgulasa da yaşamı
çok iyi biliyordu
bir enkazdan nasıl bir tapınak kurulabileceğini
cehennemin zebanilerine bile
alışırdı istesin yeter ki insan
neron’a hırsları ihtirasları
değil miydi roma ‘yı yaktıran

gücü arama isteği

erkeğin atomik yapısında saklı


zamansız biriydi

kafası gelecekle dolu

sürüngenlerle kuşlar
bir terazinin kefesinde
olur muydu hiç dengede
buğulu bakışlarının arkasında
gizli nice bahçeler saklı

akıl harcı mıydı
deşmek geçmişin yaralarını

mahpus emeklisi
severdi gün batımını
ateşli hayaller…
volkanik düşünceler…
ve
istanbul ‘un efsun kokusu
bırakmadı
hiçbir zaman peşini

incitse de sessizlik
kimse dinlemezdi bilirdi türkülerini


ne çok zaman geçirmişti
mahpushanede
aşksız
ve istanbulsuz
yine de düşsel bir güçle
çarpardı kalbi
durmadan dalgalarla çalkalanan kayalar misali









gönül gençyılmaz
istanbul