Susmak, bir zamanlar zarafet sanılırdı
şimdi korkunun veya üstüne kefen giydirilmiş insanlığın en ucuz kılıfı.

Kül olmuş bir dünyanın ortasında,
dilini ateşe vermemiş olanlar,
külün bile sessizliğini taşır yüzlerinde.

Nerdeyse taşların dile geleceği zamanda acı ama gerçek insanın yüreği dili ile beraber küfleniyor kenarda

Susmaya çığlık olan şiire ve şairine selam olsun 🕊

günün şiiridir elif hocam selam olaaa

Senin dizelerinde,
dünyanın suskun kalmış vicdanını duydum.
Yürek, bir yanardağ gibi patlar bazen,
ama kadınlar, küllerin içinden bile
çiçek açmayı bilir.
Kızgın lavların arasından geçtim,
ellerim yanık, sesim kırık,
ama hâlâ bir umut parçası var içimde,
gözlerimin kenarında bir tutam sabır,
dudaklarımda söylenmemiş dualar gibi.
Medeniyetin dişleri arasında ezilen çocuklar,
bizim kucağımızda yeniden doğmak isterdi belki.
O yüzden ağladım bu gece,
hem insanlığa, hem kadere,
hem de unutulan merhametin mezar taşına.
Sen yazdıkça ben duyuyorum,
kelimelerinin nabzı
bir annenin kalbi gibi atıyor satırlarda.
Belki de şiir, insanlığın son sığınağıdır,
ve sen, o sığınağın kapısında duran bekçi.
Biliyorum,
her yanan şehirde biraz ben varım,
biraz sen, biraz da biz...
Ama hâlâ inatla söylüyorum:
Bir kadın susarsa dünya ölür,
bir kadın konuşursa şiir olur.

Ne güzel yakmışsın kelimeleri,
ne güzel küle çevirmişsin sessizliği.
Her dizede insanlığın yüzüne tokat gibi çarpan bir hakikat var.
Senin kalemin, öfkeyi bile zarif yazmış;
acıya estetik bir yara izi bırakmışsın.
Böylesine karanlık bir dünyada,
ışığı unutmayan bir şair olmak cesaret ister.
Senin dizelerinde o cesaret var;
bir vicdanın, bir isyanın, bir insan kalbinin yankısı var.
Şiirin sadece okunmaz, yaşanır dedikleri o yerdesin.
Kalemin, küllerden doğan bir anka kuşu gibi.
Ve inan, senin dizelerinle
insanlık biraz daha utanmayı öğreniyor.
"Bir kadının sessizliği bazen bir şiirin çığlığıdır,
sen o çığlığı duyan nadir şairlerdensin."