Gerçeği söylersen, evet, nefret ederler senden,
çünkü kulakları yalanın ninnisine alışkındır çoğunun.
Ben sustuğumda, sustuğum sanılır,
oysa içimde fırtınalar, yalnızlığa türkü söyler.
Bir başına kalmayı göze almak…
Ah, ne tanıdık kelime bu bana!
Kadın olmak da öyle değil midir zaten —
her doğrunun bedelini iki katına ödemekle geçer ömür.
Ben de söyledim bir vakitler gerçeği,
ve herkes bana “sus” dedi,
ama sustukça büyüdü içimde kelimeler,
şimdi hepsi, senin dizelerinde yankı buluyor şair.
Gerçek, bazen kadın gibi susar;
ama sustuğu kadar derindir,
ve en sessiz halleriyle bile
yalanın yüzüne tokat gibi iner.

Sen ki, kalemini korkunun önünde eğmemişsin,
yalnız kalmayı göze almışsın,
ama yalnızlığın bile sana dost olmuş, belli.
Her dizesi bir ayna senin şiirinin,
kim bakarsa kendi yalanını görür.
Ve sen, bu çağın gürültüsünde
sessiz bir devrim yapmışsın kelimelerinle.
Gerçek, senin kaleminde ne güzel soyunmuş maskesinden…
Cesaret, senin dizelerinde yeniden doğmuş.