Sade Çay

Artık her şeyin sesi azaldı.
Sokak da, kalbim de, o eski telaş da.
Bir tek saat tıkırdıyor hâlâ,
sanki zaman değil de, sabır demleniyor.

Bir zamanlar seninle konuşmak,
sessizliği bile yumuşatırdı.
Şimdi sessizlik,
konuşmak isteyip de sustuklarımızın demi gibi — acı ve koyu.

Yokluğun alışkanlık oldu demem, yalan.
Ama alıştım
çünkü her şey bir süre sonra ılıklaşıyor,
hatta özlemek bile soğuyan bir çay gibi.

Bir ara dönersin sandım.
Sonra düşündüm,
kimse dönmez aslında,
sadece yerinde kalanı hatırlar.

Artık kahveye elim gitmiyor,
çünkü kahve seni çağırıyor hâlâ.
Şimdi çaydanlıkta sessizlik kaynıyor,
bardakta buhar, gözümde sabır.
Demini senden alan bir akşam gibi,
çay içiyorum sade, suskun, alışmış.

Bir gün,
bir şarkının ortasında adını duyarım belki,
ama dönmem.
Çünkü öğrendim:
Bazı sevgiler,
yalnızca sessiz kalınca yaşar.

Artık her şeyi bir çay gibi içiyorum:
yavaş, yakmadan, konuşmadan.
Ve sen hâlâ orada bir yerdesin biliyorum…
Ama ne yapayım,
çok aşık aşık konuşuyorsun ya.
Hüseyin Erdinç