1
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1992
Okunma
Önce pencereden girer sonbahar
Sonra sarıya bürünür karşıki yamaç...
Hüzünlü bir telaş başlar yerin üstünde:
’Toprak ana, sinende bana da yer aç! ’
Mevsim biter, kuşlar göçer, ve toprak der ki:
’Ne canımda can bıraktın, ne başımda saç,
Ne bahçemde gül bıraktın, ne tahtımda taç,
Beyaz ölüm kapamadan tüm bedenimi,
Kükre ey gök, dünyaya nefretini saç,
Can çekişen bedenim rahmete muhtaç! ’
Yağmur yağar, sel boşanır, taşar ırmaklar,
Rüzgar çıkar, tufan olur, uçar yapraklar,
Türkü söyler buluta kıraç topraklar:
’Küçük bulut, bana gel, kollarını aç,
Sana sevgimi vereyim ben kulaç kulaç! ’
Şenlik başlar doğanın dört bir yanında,
Artık ne gök kızgındır, ne toprak kıraç...
Oysa uçup giden her yaprağın ardından
Lanet okur göklere ağlayan ağaç...
19 Haziran 2001 Ankara
Şiirin sahibi
Cevap Yaz