Moskova’da serin bir yaz gecesi,
Uykularım kaçmış, yatamıyorum...
İçimde hicranın onbinlercesi
Gözyaşlarım akmış, tutamıyorum...

Hasretin perdeler uykularımı
Adına ağıtlar yakasım gelir.
Yüklenip en hazin duygularımı
Moskova Nehri’ne akasım gelir...

Bir duygu seline kapılmış gibi
Anılara dalıp aktı gözlerim.
Zamanın ucuna takılmış gibi
Resmine baktıkça baktı gözlerim...

Sen gittin gideli her günüm hüzün
Yüreğim bir ateş çemberindedir
Kor gibi duruyor karşımda yüzün
Hatıran derinde, en derindedir...

Duydum ki, kimseler yokmuş yanında;
Yapayalnız göçüp gitmişsin meğer!
Bu kadar koymazdı, en son anında
Aklından geçeni bilseydim eğer...

Ayrılık hayata dairmiş, heyhat!
Böylesine çabuk, bu kadar erken...
En zalim yüzünü gösterdi hayat
Seni ellerimle kabre koyarken...

İlahi yazgıya derman yetmiyor,
Ne varsa çekilir kaderde, dostlar!
Baba ocağında duman tütmüyor
Teselli kar etmez bu derde, dostlar!

Babalar ölürmüş, bilmezdim demek,
Girermiş toprağa boylu boyunca
Beyhude göklerden aman dilemek;
Kapanır kapılar vade dolunca...

31 Temmuz 2006 Moskova