“İNSAN: KÂİNATIN SON MEYVESİ”

İnsan, şu kâinat ağacının son meyvesi,
Hakikat-ı Muhammedî’nin öz çekirdeği,
Kur’an-ı kâinatın âyet-i kübrası,
İsm-i A’zam’ı taşır gönül kubbesi.

Saray-ı âlemin misafir-i azîzi,
Emaneti yüklenmiş kudretin hâmili,
Bir yolda bahtiyar, bir yolda bedbaht,
İki âlem arasında muallakta bir taht.

Fakrında servet, aczinde kudret gizli,
Küllî ubudiyetle yükselir diz dizi,
Zerreleriyle zikreder Samed’in nâmını,
Her nefeste duyar Rahmân’ın hitâbını.

Yüzer fenle, bin san’atla donatılmış,
Hem âlim, hem nâzır, hem dertle yoğrulmuş,
Bekaya muhtaç, ebedi arzulayan,
Fânîde bâkîyi arar durmadan.

Lezzetinde elem, sevincinde hüzün,
Kalbi bir deryadır, sırrı bir düğün,
Sevdiğini sever perestişle derin,
Sevdiren de odur, sevilen de O’nun yârin.

Ey insan, aczinde gizlidir saltanatın,
Fakrında parlar kudretin nişanların,
Kudretin mu’cizesi, hilkatin acûbesi,
Sen, Samed’in aynası, nurun en özlüsü.