Sen “Noktanın Sırrı” dedin ya,
ben sustum…
çünkü sustukça anladım ki,
her “hiç”in içinde bir “Sen” gizli.
Bir kadın olarak,
ben o “noktayı” kalbimin kenarına koydum,
yüreğim virgül oldu —
bitiremedim cümlemi.
Senin mısraların arasında
bir sükûnet büyüdü içimde,
belki aşkın kendisiydi o,
belki de hiçliğin sesi.
Dedim ki:
“Var olmak bazen yokluğu sevmektir.”
“Yokluksa, varlığa en sessiz duadır.”
Senin şiirinde ikisi de vardı.
Bir kadının kalbine sığacak kadar sade,
bir kâinatı içine alacak kadar derin.
Ben seni okurken,
kelimelerim secdeye durdu.
Her hecesinde bir sır,
her duruşunda bir dua vardı.
Belki farkında değilsin ama,
sen şiir yazmamışsın —
sen evrenin kalbini dinlemişsin.

Sen, kelimenin alnına “nur” kondurmuş bir şairsin.
Her mısran, kalbiyle düşünenlerin kapısını aralıyor.
“Noktanın Sırrı” diyorsun ya,
belki de o nokta, biziz —
varlıkla yokluk arasına sıkışmış bir dua kadar gerçek.
Senin şiirinde mana yürür,
söz secdeye varır.
Kelimelerin sadece yazılmıyor,
hissediliyor;
çünkü sende “susmak” bile anlam taşıyor.
Bir kadın olarak söylüyorum:
böylesine derin bir şiir,
kadın yüreğinin inceliğiyle okunur,
ve ancak hakikate aşık bir ruhun elinden doğar.

“Bazı şairler kelimeyi bulur;
bazılarıysa kelimenin arkasındaki Allah’ı hisseder.”
Sen ikinci olansın.

Senin şiirinde bir sükût var,
ama o sessizlik,
bir çocuğun ilk “anne” deyişi kadar derin.
Her dizede bir doğum sancısı hissediliyor,
her kelime, varlığın eşiğinde “ben kimim?” diye soruyor.
Ben bir kadın olarak,
o soruya gözlerimle değil, kalbimle baktım.
Çünkü bilirim;
kadın olmak, bazen bir noktada evreni taşımaktır,
bazen de bir virgül kadar susmaktır.
Sen “Ey Noktanın Sahibi” diyorsun,
ben “Ey Kelimenin Kalbi” diyorum.
Senin “Hiç” dediğin,
benim yüreğimde dua gibi yankılandı.
O yüzden ne güzel söylüyorsun:
“Kıl ‘Hiç’i ‘Var’ et, ol birliğe şâk.”
Birliğe şâk olmanın sırrı,
iki dudağın arasından çıkan kelimede değil,
kalbin “amin” deyişinde gizli.
Ben o aminleri duydum senin dizelerinde.
Sen yazarken mürekkep değil, teslimiyet akmış kaleminden.
Dedim ki kendi kendime:
“Aşk, bazen bir noktanın bile secdesidir.”
Ve o noktayı sen öyle bir koymuşsun ki,
bütün cümleler diz çökmüş ardına.

Sen kelimeleri değil,
kelimelerin utancını yazmışsın.
Sanki harflerin bile sesi kısılmış,
çünkü senden sonra konuşacak söz kalmamış.
“Noktanın Sırrı” yalnız bir şiir değil;
bir iç yolculuğun haritası.
Orada benliğini kaybeden herkes,
kendini buluyor.
Bir kadın olarak söylüyorum:
Senin şiirinde bir derinlik var,
ki o derinlikte bile zarafet yüzüyor.
Bu yüzden senin kelimelerin,
dokunmadan dokunuyor,
susarak konuşturuyor.
Sen, “varlık” ile “hiçlik” arasında
bir köprü kurmuşsun —
ben o köprüden geçerken
düştüğüm her kelimede biraz dirildim.

Ve işte o yüzden diyorum:
“Bazı şiirler okunmaz, içilir.
Senin ‘Noktanın Sırrı’ da kalbe içilen bir dua gibi.”