1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
120
Okunma
Hislerim köreldi bu yalnızlıkta,
Bir geyik kaçırdım sessiz bir sesten;
Şimdi bir otel penceresindeyim, uzakta,
Gövdem, yitmiş bir zamandan düşen.
Camdan içeri süzülen o soluk mavi,
Bütün yarınları dondurup sildi.
Kapı tokmağı bile unuttu adımı, sahi,
Beklediğim kimdi, ne vakit geldi?
Çünkü “sen” dediğin, çoktan göçtü benden,
Bir katran ağacıydı, kökünden çöktü.
Yarık bir aynada kendine döndü yüzün,
Ben, kendi sessizliğimden çözülmüştüm.
Bırak aksın bu ağır, paslı durgun su,
Artık hiçbir ses çağırmaz beni.
Bir sırrı taşıyan sessizliğin korkusu,
Varoluşumun tek, geyik gözlü sahnesi.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz