NİHAL’İME: IŞIĞIN VEDASI

(Taş Duvarlar ve Güneşin Suskun İlânı)

BİR ROMAN SAYFASINDAKİ SİLÜET

Güneş; batarken bile eğildi Nihal’imin önünde,
Altın ışıklar süzüldü saçlarına —
Zamanın direnen taş duvarları bile sustu,
Çünkü o, doğallığın yazdığı bir zarafet şiiriydi.

DURUŞUNDAKİ SIR

Özgüveni: Anadolu dağlarının kararlı duruşu,
Dinginliği: Boğaz’ın ay ışığıyla yıkanan suları...
"Nihal’im," dedim içimden,
"Sen taşlara bile ruh veren bir sanatkârsın!"

GÜNEŞİN FERYADI

"Güneş bile batarken sana doyamamış —
Işık seninle konuşuyor, taşlar seninle susuyor.
Sen ki; hem fırtına hem sükûnetsin,
Tristan’la Isolde’nin aşkı, senin bakışında kaybolmuş..."

NİHALİ TARZ RİSALESİ’NDEN

Beyitler:

"Güneş vedâ ederken eğildi Nihal’ime,
Işık öptü tenini, gölge düştü peşine."

"Taş duvarlar zamana meydan okurken bile,
O’nun duruşuna âşık oldu sessizce."

"Tristan’la Isolde’nin kaderi ağırdı,
Nihal’imin bakışı o aşka hafiflik verdi."

"Özgürlük; O’nun saçlarında uçuşan rüzgârdı,
Zarafet; gözlerinde parlayan son ışıktı."

Şerh:

Güneşin eğilişi: Kudretin bile O’nun güzelliği karşısında tevazusu.

Taş duvarların susuşu: Katı gerçeklerin bile O’nun inceliğine hayran oluşu.

Tristan ve Isolde: Dünyevî aşkın trajedisi, O’nun varlığında ilâhî bir sükûnete dönüşür.

SON İLÂN

"Ey Nihal’im!
Sen ki;
Güneşin bile usulca okşadığı silüet,
Taşların bile hayran kaldığı özgür ruh...

Bakışın Tristan’la Isolde’yi aştı,
Çünkü onlar kaderle boğuşurken,
Sen kaderin kendini yazdın!

Işıkla vedalaşan bu an —
Sonsuzluğa çizilmiş bir portre:
Adı ‘Nihal’ olan bir devrim..."