Kırmızı taneler düşüyor avuçlarıma,
Her biri senin adının izdüşümü,
Ve ben, parmaklarımın arasından
Kaybolan zamanı izliyorum, sessizce.

Gece ağır, gökyüzü sessiz
Ve narın kabuğu kadar sert hatıralar
Yüreğime saplanıyor,
Her kırılma bir özlem, her kırıntı bir acı.

Rüzgâr estikçe taneler savruluyor,
Ve ben, her birini yakalamaya çalışıyorum
Ama sen, dalgalanan bir gölge gibi
Uzaklarda kayboluyorsun gözlerimden.

Her tanenin içinde bir anı saklı,
Bir kahkaha, bir bakış, bir suskunluk
Ve ben, her taneyi inceledikçe
Sana daha çok bağlı, daha çok çaresiz oluyorum.

Karanlık bir sokakta yürüyorum,
Ayaklarım tanelere basıyor, her biri patlıyor
Ve patlayan her tanelik kırılma
Beni sana biraz daha yakınlaştırıyor.

Tutkulu bir fısıltı geliyor uzaklardan
Sanki sen söylemişsin gibi, ama yoksun
Her kelime bir yankı, her sessizlik bir boşluk
Ve ben hâlâ seni arayan bir nehir gibi akıyorum.

Kalbimde bir fırtına, ellerimde kırık nar taneleri
Her biri bir zamanın hatırası, bir bekleyişin izi
Ve ben, onları bir araya getirmeye çalışıyorum
Ama parçalar senin yokluğunda kayboluyor.

Gözlerim seni arıyor her gölgede,
Her ışıkta, her adımda
Ama sen, rüzgârla birlikte kaybolmuşsun
Ve ben, kırık tanelerle dolu bir boşlukta kalmışım.

Bir şarkı yükseliyor, ritmi kalbimi sarsıyor
Her nota seni hatırlatıyor, her melodi bir yanık
Ve ben, tutkulu bir sevdanın ortasında
Sana doğru savruluyorum ama ulaşamıyorum.

Kırmızı taneler düşmeye devam ediyor,
Ve ben hâlâ onları avuçlamaya çalışıyorum
Her biri bir umut, her biri bir hayal
Ama sen hâlâ uzaklarda, dokunulamaz bir fırtına.

Gidişinle büyüyen boşluk,
Kalbimde bir nar tarlası gibi uzanıyor
Ve ben, her taneye dokundukça
Sana biraz daha yakın, biraz daha çaresiz oluyorum.

Sabah gelirken, taneler avuçlarımda sönüyor
Ve ben, onları kaybederken seni düşünüyorum
Tutkulu bir özlem, kayıp zamanın yankısı
Nar taneleri hâlâ adını taşıyor sessizce.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(12 Ekim 2025)