/Anlam kaybolunca tuhaf bir boşluk oluşuyor hayatın her alanında./

Bir sabaha uyanmıştım. Güneşli bir gündü. Güneşin bile gölge yaptığını anladığım bir gün.

O her zaman imdadıma yetişen sevgili "humor" afacan bir çocuk olup kaybolmuştu ortalıktan.
Bazen içinde kocaman gri bulutlar oluşur. Soğuk, sevimsiz gri bulutlar. O kadar ağır otururlar ki kalbine, nefes almak dahi zorlaşır.

/Güneşli bir gün olduğunu bilirsin üstelik./

İçinin boş, bomboş hali o kadar umarsız yapar ki seni, yüzün mermerden bir taşa dönüşür. Elinle söküp atmak istediğin o boşluk, o kadar doludur ki,ağırlığını kendin bilirsin sadece.

/Oysa güneşli bir gündür ve ihtiyaç yoktur bu karanlığa./

Ağaçların kabukları tırnaklandığında nasıl sökülürse, aksine atılmayan kabukların oluşur içinde.

Sonra nefesin iyice ağırlaşır.

/Üstelik o gün hava güneşlidir./

Ne gerek vardır bu kadar huzursuzluğa.?

Kayıp anlamın anlatım zorluğunu şuraya bırakıp gideyim ben.