Bir diz çöktüm sessizliğe,
Kalbimle bir secdeye vardım.
Ne söz kaldı, ne feryat,
Sadece sen aşkın tá kendisi.

Gözlerimi kapattım,
Ve içimde açıldı bir evren.
Her nefesim bir dua,
Her titreme bir teslimiyet.

Sen vardın orada, sessiz ama diri,
Bir nur gibi yaktın kalbimi.
Ne geçmiş ne gelecek vardı,
Sadece bir an; sen ve ben.

Bir rüzgâr gibi dokundun ruhuma,
Ve ben eğildim önünde sevginin.
Her acı eridi, her korku sustu,
Secde ettikçe buldum huzuru.

Dizlerim toprağa değdi,
Ve kalbim seni andıkça yükseldi.
Bir sel gibi aktı içimde aşk,
Ve ben kayboldum, kendimden öte.

Bir çöl gecesinde bir yıldız gibi,
Sen ışık oldun, ben yönümü buldum.
Her dua bir adım sana,
Her bakış bir secde, her adım ibadet.

Ne dünya kargaşası sarsar beni,
Ne zamanın acısı titretir ruhumu.
Çünkü senin aşkınla büyüdü içim
Ve secde ettikçe bir oldum senle.

Bir yanım yok oldu, benlik dağıldı
Ve ben buldum seni en derin sessizlikte.
Her kalp atışın bir ayin,
Her nefesin bir ilahi melodidir.

Bir fırtına geçse de yüreğimden,
Ben eğilmişim aşkın önünde.
Her damla gözyaşı bir dua ile birleşir
Ve ben yükselirim sessiz secdede.

Seninle her an bir hac yolculuğu,
Seninle her adım bir tavaf olur.
Bir nefes sen, bir nefes ben
Ve dünya bu birleşme de susar.

Ve bil ki sevgilim, bir gün ölsem bile,
Kalbim secdede, ruhum sana yakın.
Çünkü aşkın gerçek secdesi budur:
Kendini unuttuğun, sadece sevdiğin kaldığında.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(8 Ekim 2025)