Bir sancak dalgalanır yüreğin semasında,
Al bayrakla yoğrulmuş duanın armasında.
Sükûtun bile sözü var senin bakışında,
Adaletin gölgesi düşer tahtında.

Bir kalp ki ümmetin yükünü taşır,
Her nefesinde bir dua, her sözde bir aşır.
Zincir olsa da dünya, hürdür senin iman,
Karanlığa nur olur Abdülhamid Han.

Yalnızlık mı sanırsın, hayır o bir niyaz,
Her sessizlik bir ferman, her gözyaşı bir azîz.
Zulüm üstüne kurulan her saltanat yıkılır,
Senin adaletinle devran yeniden kurulur.

Saray değil kalbin tahtı senin,
Taç değil ümmetin duası süsler yerin.
Düşmanın bile bilir, hakkın kılıcını,
Mazlumun yüreğinde atar adının nabzı.

Sürgünle, ihanetle, fitneyle sınandın,
Ama sabırla, tevekkülle her dem ayaktaydın.
Bir adım geri değil, bir nefes eğilmedin,
Hak’tan gelen kaderle, Hak’ta dirildin.

Geceye yemin ettin, sabaha imanla doğdun,
Kalemle cihat ettin, zulme meydan oldun.
Tarih sustu belki, ama kalpler konuşur,
Her asırda senin gibi bir vicdan doğurur.

Gözlerin uzaklara değil, arşa bakardı,
Tahtın bir mihraptı, secden saltanattı.
Her kararda Kur’an, her nefeste dua,
Her fırtınada Rabbinle aynı hududa.

Sürgünde bile bir devletin nabzıydın,
Sessizliğin bir strateji, sabrın bir ışıktı.
Zaman seni unutur sandı, lakin bilmedi ki,
Adalet unutanları değil, sabredenleri yüceltir.

Bir ümmetin düşüydün, bir asrın duası,
Her adımında ihlas, her kelâmda asaletin havası.
İçinde bir ordu gizliydi, görünmeyen ama diri,
O ordu senin kalbindi, adı: Hakk’ın emri.

Yalnız kaldığında bile çoğaldın sen,
Çünkü Allah’la olan eksilmez hiçbir ten.
Hainler geçici, lakin sen ebedîsin,
İmanla yoğrulmuş bir sabır destanısın.

Zincirler düşer bir gün, tahtlar devrilir,
Ama adaletin gölgesi hep dirilir.
Senin adınla başlar mazlumun duası,
Her çağda yankılanır “Payitaht” sedası.

Ne zulüm yıldırdı seni, ne tehdit eğdi,
Çünkü biliriz, Hak’tan gayrısı geçiciydi.
Kılıç değil, kalemdi senin silahın,
Her satırında dirilişin fermanıydı kanın.

Ecdadın mirasını taşırken elinde,
Savaş meydanında değil, kalpteydin derinde.
Bir cihan devleti çökerken bile sessizce,
Sen sustun, ama hakkın sesi yükseldi gizlice.

Şimdi her ezan senin mirasın,
Her adalet sözü senin nişanın.
Bir sultan değil, bir dava adamısın,
Bir ömür boyu secdeyle yoğrulmuş kanatsın.

Zaman geçer, tahtlar toz olur,
Ama adaletin yankısı sonsuz olur.
Bir Abdülhamid gider, bin vicdan doğar,
Her doğan vicdan, ümmetin iftiharı olur.

Ey kalbi mihrap olan Sultan-ı Adil,
Her asırda dirilirsin, çünkü Hak kâdirdir.
Biz biliriz, senin suskunluğun bile bir niyaz,
Zamanın şahitliğinde daimdir bu ayaz.

Ve şimdi tarih sana dönüp bakar,
“Zalim sananlar bile pişman” der akar.
Adaletin gölgesi geçmez zamandan,
Yaşar her adalet duasında, Abdülhamid Han’dan.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(7 Ekim 2025)