Her Giden Mevsim

Her giden mevsim,
bir sonraki yıl gelecek olanın aynısı.
Güneş aynı, bulutlar aynı, yağmur aynı…
Zaman kendi etrafında dönüyor,
biz ise eski acıların gölgesinde savruluyoruz.

Toprak bu,
hepsine açıyor bağrını.
Ne gelirse kabul ediyor,
ne eksilirse üstleniyor.
Var olmak doğmadan olmuyor,
ve yeşermeden solmak da
Olmuyor.

O son geçtiğim mevsim,
sessizliğe açılan en gizemli kapı.
Dünün sızıntıları çöküyor yalnızlığıma,
anılar bir taş gibi omuzlarımda asılı

Rüzgâr fısıldıyor eski şarkıları,
yapraklar düşerken
bir veda,
bir kırgınlık.
Yağmur damlaları dudaklarıma dokunuyor,
Oysa ben hâlâ o kapının eşiğindeyim,
geçmişin gölgeleriyle yüzleşen bir çocuk gibi.

Yağmur yağıyor ,
Toprak kokuyor,
her yudumda bir sessizlik içiyorum.
Hayat cilveli, acımasız,
Her solan yaprak,
bir sonraki yeşermeye dair söz taşıyor.

Her mevsim aynı gelir,
Yaşam,
acı ve umutla dolu bir döngü,

Her geçen gün biraz daha ağır,
Hatıralar biraz daha derin,
Yalnızlık biraz daha sessiz
Kendi gölgemde yüzleşirken
Yaşamak için
Yudumlarken gelmiṣimi geçmişimi
Anlıyorum,
Birazdaha olgunlaşmıṣ olduğumu....

Sibel KILIÇ