Gidelim…
Her şeyi geride bırakalım —
Kırılmış hayallerimizi, susturulmuş cümlelerimizi,
Ve o kalabalık içinde yalnız kalan yüzlerimizi.

Bir sabah vakti,
Güneş henüz dağların omzuna dokunmamışken,
Sessizce yürüyelim,
Yalnızlığın bile peşimizden gelemediği bir yola.

Gidelim,
Ne şehir kalsın ardımızda ne bir anı,
Ne “dönersiniz” diyen bakışlar,
Ne de adımıza yazılmış eski bir kader.

Rüzgârı dinleyelim —
O konuşsun bizim yerimize,
Toprağa bıraktığımız her adım
Bir unutuşun yankısı olsun.

Bir ovada duralım sonra,
Uzak, bilinmeyen, dokunulmamış bir yerde,
Gözlerin gökyüzüne değsin,
Ben sessizce sana bakayım.
Orada ne zaman geçsin, ne dünya hatırlasın bizi,
Bir solukta iki kalp,
Bir ömürlük sessizlik gibi kalsın adımız.

Gidelim,
Kimsenin duygusu yetişemesin ardından,
Kimsenin dili tarif edemesin bizi.
Gölgelere karışalım,
Bir ağacın kökünde, bir rüyanın kenarında var olalım.

Sen gül, ben susayım.
Sen yürüyüşünü bırakma, ben izleyeyim.
Ve rüzgâr, o eski dost,
Bize “hoş geldiniz” desin.

Bir gün belki,
Bir yıldız kayarken dilek tutan biri olur,
Ve biz, o dileğin içinde yeniden doğarız.
Ama o vakit bile —
Ne dönmek isteriz, ne anlatmak…
Çünkü biliriz,
En güzel hikâyeler,
Gerçekten gidenlerin kalbinde yazılır.

Kadir TURGUT