KOLEKTİF KAYIPLARIMIZ

Kaybetmiş olmalıydık
bir yerlerde.
Bir yerlerde o eski hasletlerimizi;
masmavi umutlarımızı kaybetmiş olmalıydık!

Eskimeyen o eski heyecanlarımızı
ve tabii ki,
sevgiye,
hoşgörüye,
paylaşıma dair insanlığımızı kaybetmiş olmalıydık!

Sözüm ona,
yad edemez olduk o eski günleri.
Mesela sonbahar telaşını.

Ne okula giden çocuklarımızı okşayarak uğurladık,
ne de kış için nafaka hazırladık!

Derken kış geldi.
Ne soba üstünde demlenen tavşan kanı çaylar,
ne pıtır pıtır patlayan mısır,
ne de kuzinede nar gibi kızarmış patates.
Isıtmadı soğuktan çatlayan avuçlarımızı!

Tadı kalmadı komşunun,
tandırdan çıkartıp da uzattığı lavaşın.
Kaybettik eskiye dair hasletlerimizi.
Esirgedik apartmana girerken birbirimizden selamlarımızı!

Ne yaşlı bir kadının taşıdığı ağır yükü umursadık,
ne merdivenleri tırmanmaya calışan engelliyi.
Ne de tökezletip düşen bir dedeyi umursadık.

Hal hatır sormayı ar bildik kendimize.
Yanımızdan geçip de giden dostumuzu bile görmedik.
Merdivenlerde karşılaştığımız komşuya selam vermedik ve kaybettik!

Okula giden çocuklarımızı servise,
annemizi
babamızı huzurevine,
kendimizi de yalnızlığa mahkum ettik, kaybettik!

Adına yoğun kent yaşamı,
düşük gelir seviyesi,
stresli iş ortamı dedik.
Sözde stresten kurtulmak için,
bayramlarda kolu komşuyu,
kardeşimizi terkedip,
tatil beldelerine sığındık, kaybettik!

Akraba ziyaretlerinde,
karşılıklı oturup da sohbet edemedik!
Öyle ki,
telefonda yazışmalardan fırsat bulup da,
birbirimizin gözünün rengi nedir,
merak dahi etmedik, kaybettik!

Yıl içinde yaptıklarımız,
kazancımız,
kaybımız,
hüznümüz,
sevincimiz hakkında tek kelime konuşamaz olduk.

Tek derdimiz;
tek sohbetimiz varsa da,
yoksa da ekonomi,
varsa da yoksa da para oldu, kaybettik!

Parayı,
ayaklarımız altına alarak büyüme yerine,
başımızın üstünde tutarak küçüldük!

Çocuklarımıza umut aşılamayı bir kenara bırakıp,
onlara;
"geleceğinden kaygılıyım!"
"Nasıl başarılı olacaklar?"
"Hayata nasıl tutunacaklar?"
Sözleriyle,
geleceğe özgüvensiz,
başarısız,
hayal kurma becerisinden yoksun,
umutsuz çocuklar yetiştirdik, kaybettik!

Neyse ki,
sağlığınız,
sağlığımız yerindedir.
Hasletlerimize dair her ne varsa,
birer birer kaybettik.

Dilerim akıl sağlığımızı kaybetmez,
geçmişi unutmadan,
geleceğe yön veririz!

Efkan ÖTGÜN