Sana hep söylerdim ya, tartışıyorsam hâlâ umut var diyedir.
Çünkü insan, vazgeçtiğiyle değil, önemsediğiyle savaşır.

Attığım her adım, biraz daha yaklaşmak içindi sana.
İçimin en derin yerinden geçtim sana varmak için…,
ama sen hep uzakta durdun.
Ne, söylediklerimi duydun, ne de sustuklarımı anladın.

Sustum — belki sessizliğimde beni duyarsın diye,
konuştum — belki bir cümlemde kendini bulursun diye.
Ama sen, ya sustuğumda uzaklaştın
ya da konuştuğumda, sırtını döndün.

Ben seni kazanalım diye kendimle savaştım.
Sen, bizi yaşatmak için tek bir adım bile atmadın.
Çünkü anlamak zordu, çaba göstermek fazlaydı sana.
Oysa ben...
Ben seni öyle çok sevdim ki,
bir insanı kendinden bile fazla sevmek ne demek,
bunu sende öğrendim.

Sen, benim kalbimde, yer etmiş tek kişiyken,
ben senin hayatında bir boşluk bile olamadım.
Ben senin için her şey olmaya çalışırken,
sen benim varlığımı yok saydın.

Geceleri gökyüzüne bakarken anladım:
Sen yoksan, yıldızlar ne kadar parlarsa parlasın,
hiçbir şeyin anlamı kalmıyor.
Oysa sen yanımdayken, karanlık bile güzeldi.
Seninle bakılan bir gökyüzü,
yalnızken seyredilenden çok daha derindi. Çok daha özeldi.

Seninle her şey daha güzeldi;
rüzgar daha yumuşak, sokak lambaları bile daha sıcak yanardı.
Hayatın renkleri ancak seninle tamamlanırdı.
Çünkü sen varken dünya gerçekten dönüyordu.

Ama şimdi… gökyüzü yerinde, yıldızlar hâlâ orada.
Yine de hiç birine bakmak gelmiyor içimden.
Çünkü sen yoksan, bütün anlamlar eksik,
bütün güzellikler sönük..

Yoruldum artık..
Sevmekten değil.. Anlatmaktan, anlaşılmamaktan.
Çok yoruldum.

Beni anla artık.
Çünkü bu savaşın zaferi, yalnızca “biz” olursak değerliydi.
Ama ben tek başıma savaştım,
Ben bu savaşta kalkanımı sensizliğe karşı kullandım
Sen ise kılıcını bize karşı kullandın.
Artık sana diyeceğim tek şey.
Kılıcın keskin olsun..
Beni anlasan da, anlamasan da
Bizi istesen de, istemesen de
Gönlünü açsan da, sonsuza dek kapatsan da
Varlığını anlatsan da, yokluğunla sustursan da
ve
Gözlerime baksan da, kaçırıp geçsen de
kılıcın keskin olsun sevgili.