Demedi deme,
Geceyi delip geçen bir rüzgâr gibi geldim sana,
Sokak lambaları titrerken adımlarımda,
Ve gölgeler, senin siluetini taşırken duvarlarda,
Ben sessizce seni arıyorum.

Kelimelerim düşer yere,
Birer damla mavi ışık gibi,
Ve her damla, senin adını fısıldar bana,
Her hece, her nefes,
Bir kâğıt parçası gibi rüzgârla savrulur,
Ama senin yanında durur.

Sokakların sessizliği bir orman kadar derin,
Adımlarım yaprakları kıpırdatıyor,
Ve her kıpırtı, senin yokluğuna bir yankı bırakıyor.
Bir pencere açılıyor, bir ışık sızıyor,
Ve içimde bir umut,
O ışığa doğru koşuyor.

Gözlerin, geceyi bölerken,
İçimde bir deniz yaratır;
Dalgalar arasında boğulurken,
Sana doğru sürükleniyorum,
Her dalga bir şiir,
Her dalga bir ses,
Ve her ses beni sana götürüyor.

Zamanın kıyısında duruyorum,
Bir an, bir saniye, bir nefes kadar uzun,
Ve rüzgâr, saçlarını okşar gibi,
Beni sana doğru çekiyor.
Her yaprak, her gölge, her yıldız,
Sanki seninle konuşuyor,
Sanki seni bana fısıldıyor.

Kalbim bir davul gibi çarpıyor,
Ve bu çarpıntı, şehrin sokaklarına yayılıyor;
Adım adım sana yaklaşıyorum,
Her adım bir şiir, her adım bir sır,
Ve her sır, seni daha da yakınlaştırıyor bana.

Demedi deme,
Çünkü ben,
Tüm kelimelerimi, tüm gölgelerimi,
Ve en karanlık hayallerimi topladım;
Oraya gelip,
Tüm şiirlerini
Ve seni
Alıp kaçasım var.
Hüseyin Erdinç