Mülteci yüreğim,
bir haritanın kenarında unutulmuş bir nokta,

çizgilerle bölünmüş gök,
adını kaybetmiş sokaklarda bir yankı

Yalnızlık oldu dilim
her heceyi bir başka ülkeden toplayan

Anahtarlarım yok artık,
kapılar ardında değil, rüzgârda saklı evim

Bir gövdeyim ben—
köksüz, ama hâlâ filiz vermek isteyen.

Bir kuşum—
kanadım yorgun, ama hala ufka ttutunan

Mülteci yüreğim,
sen kimsin?
Bir sınırda bekleyen çocuk musun,
yoksa içinden bin kere sürülen bir anne misin sen

Kimsin
hangisi?

Toprağım sorulsa,
cevabım deniz derim

Adım sorulsa,
cevabım acı ile umut arasında çırpınan
sessiz bir şarkı derim

Mülteci yüreğim—
bir avuç toprak arar,
bir damla su,
bir anahtarın düşte açtığı kapı.

Ne zaman kök salsam
bir sınır çeker önümde dünya.

Ama içimdeki kuş
hâlâ kanat çırpar,
hâlâ inanır göğe

Benim vatanım,
sadece kalbimin attığı yerdir.

Ve ben,
hangi ülkeye varsam
önce kalbimi gösteririm:

’İşte alın pasaportum,’ derim,
’Mülteci yüreklerdir benim vatanım’ derim